Psychomotorische therapie legt verbanden tussen wat je ervaart in je lichaam en je gedachten en gedrag in bepaalde situaties. Je voelt bijvoorbeeld dat een burn-out op de loer ligt. Dan kan het zijn dat je vaak over je grenzen gaat. Middels het doen van oefeningen leer je om je bewust te worden van lichamelijke signalen en emoties en hier gehoor aan te geven door ander gedrag te ontwikkelen. Je leert op een ervarinsgsgerichte manier om beter voor jezelf te zorgen en met meer ontspanning in het leven te staan. Het is belangrijk om het geleerde ook in de praktijk te brengen. In het ervaren en doen, zit het veranderingsproces.

In de lichaamsgerichte traumatherapie wordt gewerkt vanuit drie fases: de stabilisatie fase, de verwerkings fase en de re-integratie fase. Afhankelijk van je klachten en je hulpvraag starten we de behandeling vanuit een van deze drie fases. Mocht je net aan traumaverwerking beginnen en zijn je klachten heftig dan beginnen we met de stabilisatie fase. Middels lichaamsgerichte oefening en vaardigheden leer je om in evenwicht te blijven ondanks moeilijke omstandigheden of heftige emoties. We richten ons op crisisvaardigheden, sociale vaardigheden (bv-grenzen aangeven) en emotieregulatie vaardigheden. Ook gebruiken we oefenen vanuit de mindfullness.

In de verwerkingsfase wordt er gewerkt met opgeslagen en vastzittende energie in je lichaam. Een trauma is een gebeurtenis die teveel is en die nog niet verwerkt is. De schrik, angst of woede blijft dan als het ware ‘in de tijd bevroren’ in het lichaam vastzitten en dat kan leiden tot een min of meer permanente staat van alertheid, overprikkeling, onrust of juist het tegenovergestelde, een situatie van afwezigheid of gevoelloosheid. Deze vastzittende energie kan op den duur (lichamelijke) klachten veroorzaken: schrikachtig, angsten, onverklaarbare klachten in het lichaam, controlebehoefte, slaap- of concentratieproblemen, sombereid etc.

Re-integratie fase.
Door het loslaten van het trauma moet het ‘ik’ weer een nieuw evenwicht vinden. Overlevingspatronen zijn in tijden van onveiligheid effectief en functioneel maar zijn tegelijk een hindernis om voluit te leven wanneer je veiligheid en vertrouwen groeit. In de re-integratie fase leer je nieuwe ervaringen op te doen en leer je te voelen wat jij wilt, wat jouw passies zijn en hoe je steeds meer vanuit je verlangen en hart kunt leven.

In alle drie de fases ligt de focus op lichamelijke ervaringen en sensaties en het leren uiten van  emoties en behoeftes. Alleen in veilige verbinding met jezelf en de ander kun je leren dus in de therapie werken we in kleine stapjes zodat je niet overspoeld wordt door overweldigende emoties. Het gaat om het vergroten van de eigen draagkracht, het hervinden van de eigen lichamelijke zelfregulatie en hulpbronnen zodat niet elke overprikkeling van binnen (door een herinnering, beeld of nare gedachte) of van buitenaf (door een trigger) een scala aan lichamelijke reacties en overlevinsgs patronen in gang zet.

Bij ontwikkelingstrauma’s wordt tegelijkertijd aandacht besteed aan versterking van het zelfbeeld, het zelfvertrouwen, verdieping van de lichamelijke ervaring en het leren focussen. Het proces van verbinding maken met jezelf en de ander én kunnen terugtrekken is een natuurlijke staat van zijn die door ontwikkelingstrauma verstoord kan zijn geraakt.

We zoeken in de Pesso-psychotherapie niet: ‘welke problemen zijn er en hoe kunnen deze opgelost worden’. Maar we kijken naar de mogelijkheden van ieder mens. Waar of hoe vinden we aansluiting bij de levenskracht van jou, bij het echte zelf dat geblokkeerd is. Door symptomen vraagt het echte zelf om gezien te worden en om gehoord te worden. Je  lichaamssignalen zijn de wegwijzers naar een gevoel, een ervaring, een verlangen. Ons lichaam weerspiegelt hoe het ons vergaat. Door naast woorden de lichamelijke beleving bij de therapie te betrekken, kunnen nieuwe ervaringen opgedaan worden, die een diepgaande verandering mogelijk maken. Oude onopgeloste emoties en conflicten kunnen opnieuw ervaren worden en tot uitdrukking gebracht worden. Expressie geven aan boosheid, verdriet en angst helpt je om ruimte te maken voor nieuwe ervaringen die meer verbinding, rust en welbevinden geven.

Er kan individueel gewerkt worden vanuit de Pesso-psychotherapie maar effectiever is om te werken in een groep. In de interactie met de ander zijn je tekorten, conflicten en patronen ontstaan en groepsleden kunnen jou helpen om je hiervan bewust te worden. Groepsleden kunnen ook belangrijke personen uit jouw heden of verleden vertegenwoordigen en je kunt in het contact met de ander nieuwe corrigerende ervaringen opdoen.. Alleen door het lichamelijk ervaren, kun je het ook lichamelijk opslaan en van daaruit anders in de wereld staan.

Wanneer je herhaaldelijk in dezelfde patronen vervalt en een kort therapietraject onvoldoende effect heeft, maakt ik gebruik van de schemagerichte therapie met de nadruk op ervaringsgerichte methodieken. Een schema is een overlevingspatroon dat ontstaan is in de kindertijd. Doordat je opgegroeid bent in een gezin waarbij er te weinig aandacht, steun, begrenzing en bescherming voor je was of doordat er niet over emoties gepraat werd, ben je je zelf gaan beschermen bv door je altijd aan te passen, door hoge eisen aan jezelf te stellen of alles zelf te kunnen. In je huidige leven worden deze schema’s iedere keer weer geactiveerd in bepaalde situaties en belemmeren de schema’s je om te groeien, te veranderen. Door oefeningen en nieuwe ervaringen op te doen, help ik je om je van je schema’s bewust te worden. Vervolgens is van belang dat je de nieuwe ervaringen en het geleerde in de therapie, toepast in het dagelijks leven. Zo leer je jezelf echt kennen en krijg je regie over je keuzes en je leven.

Enkele voorbeelden van schema’s zijn:

• Moeite met het aangaan van verbinding. Zowel met jezelf als met anderen. Geen contact voelen met je eigen lichaam en uitsluitend in je hoofd kunnen wonen. Schaamte over jezelf, of juist precies het tegenovergestelde: jezelf permanent overschatten.  Er is dat knagende gevoel er niet te mogen zijn.
• Een voortdurende gerichtheid op de (behoeften van) anderen. Je eigen behoeften zijn onbelangrijk en onbekend (en beladen met schaamte). Je durft ze daarom niet te uiten uit angst afgewezen en verlaten te worden en richt je aandacht liever op anderen.
• Je wilt over elke situatie controle hebben. Vertrouwen in of afhankelijkheid van anderen vermijd je ten alle tijden. Je durft niemand om hulp te vragen.
• Het gevoel te hebben altijd je best te moeten doen en niet meer kunnen ontspannen. De druk (die van binnenuit komt) wordt ervaren als van buitenaf.  Je bent bang dat als jij je werkelijk laat zien, mensen je niet meer aardig vinden.